ابتدا، عدس محلی کیلویی اغلب با استفاده از روش‌های خشک و مرطوب برای کمک به حذف قسمت بیرونی (پوست) پیش تیمار می‌شوند. هر دو روش باعث انقباض آندوسپرم می‌شوند و از این رو پوشش را برای برداشتن آسان با آسیاب شل می‌کنند.
روش مرطوب با مخلوط کردن بذرعدس با مقداری آب و سپس زهکشی و خشک کردن در آفتاب انجام می شود. روش خشک، که عموماً در هند مورد استفاده قرار می‌گیرد، شامل خشک کردن دانه‌های حبوبات پس از تصفیه با روغن و مقدار بسیار کمی آب است.
چالش اساسی امروز این است که عادات غذایی خود را سالم تر و پایدارتر کنیم. بنابراین، استفاده از محصولات مبتنی بر عدس ، از جمله عدس، در سراسر جهان بسیار توصیه می شود.
اهمیت تغذیه ای عدس به دلیل وجود انبوه مواد معدنی، پلی فنل ها و سایر اجزای مورد نیاز که مصرف آن ها نقش بسزایی در سلامت انسان دارد، غیر قابل تردید است.
بر اساس توصیه های قبلی، برای مثال، 100 گرم عدس پخته شده ممکن است برای پوشش آهن در نوزادان زیر شش ماه و کودکان یک تا سه ساله کافی باشد.
صد گرم عدس پخته شده نیز ممکن است روی و منیزیم را در نوزادان و کودکان یک تا سه ساله پوشش دهد. از این رو، ضروری است که دانشمندان همچنان به نشان دادن اهمیت حبوبات به عنوان یک منبع معدنی و اثرات آن بر سلامت انسان ادامه دهند.
در واقع، عدس باید برای اهداف مختلف، عمدتاً برای از بین بردن سوءتغذیه، به شرط متعادل بودن مورد استفاده قرار گیرد. عدس باید در میان وعده ها یا هنگام تهیه غذای خانگی، مدرسه یا بیمارستان، به ویژه در کشورهای در حال توسعه، گنجانده شود.
حبوبات یکساله کوچک از خانواده نخود فرنگی و دانه خوراکی آن عدس به طور گسترده در سراسر اروپا، آسیا و شمال آفریقا کشت می شود اما در نیمکره غربی رشد کمی دارد.
از دانه ها بیشتر در آش و آش استفاده می شود و علوفه در بعضی جاها به عنوان علوفه استفاده می شود. عدس منبع خوبی از پروتئین، فیبر غذایی، ویتامین B، آهن و فسفر است.
